تا پیش از این همیشه با احتمال بالا می‌دانستم آن جلوتر چه در انتظارم است و برایش آماده می‌شدم. همه چیز تا حد زیادی برایم آشنا بود. یا لااقل بسیار شبیه و نزدیک شنیده‌هایم بود. حتی می‌دانستم اگر با حادثه‌ای در جوانی روبه‌رو شوم چطور ازش جلو بزنم. تا اینکه ناگهان متوجه شدم باید جلوتر از چیزی در زندگی خودم باشم که برای آن آماده نبودم!
چون کسی تا به حال از اینجای مسیر برایم نگفته بود. کسی برای اینجای مسیر آماده‌ام نکرده بود. کسی نگفته بود قهرمان دنیا هم که باشی به وقت میانسالی و پیری نگهداشت و ساخت حجم عضله و چربی‌سوزی چه کار سخت و طاقت فرساییست. کسی نگفته بود افراد فیت، لاغر و حتی ورزشکار هم به خاطر سال‌ها تمرینات اشتباه، سبک زندگی نامناسب و عدم آگاهی از فرم بدنی خود، در دوران میانسالی و پیری سر از جلسات طولانی فیزیوتراپی و درمان دردهای موضعی در می‌آورند .
آن مسیری از زندگی که ازش برایم صحبت کرده بودند انگار قرار بود در همان شور و هیجان و چابکی و اوجِ جوانی به پایان برسد. انگار نه انگار که بعد از جوانی به دوره‌ای دیگر از زندگی پا می‌گذاریم. دوره‌ای که پتانسل‌ها و محدودیت‌های خودش را دارد. همانطور که نیازهایمان در دوران کودکی، نوجوانی و جوانی با یکدیگر متفاوت بود و نمی‌توانستیم به عنوان یک نوجوان در کلاس کودکان ورزش کنیم، در دوران میانسالی و پیری نیز به برنامه‌ی خاص و ویژه‌ی همان دوره نیاز داریم.
عادت‌ها، سبک زندگی ماشینی امروز، رژیم‌های غذایی، تبلیغات و … همگی هر لحظه به ما هجوم می‌آورند تا قانع‌مان کنند زندگی دو روز است و نباید لذت‌های آنی را فدای سختی و تلاش کرد. بله زندگی دو روز است اما چرا کسی نمی‌پرسد اصلا همین دو روز را چطور می‌خواهی زندگی کنی؟
علاوه‌بر تجربیات و تحقیقاتم الان که خود در دوران میانسالی هستم، با پوست و استخوان مشکلات و چالش‌هایی که که آدم‌ها در این دوران باید با آن‌ها دست و پنجه نرم‌کنند را درک می‌کنم و به خوبی می‌شناسم. می‌دانم کجا به کمک نیاز دارند. چه چیزهایی را باید بدانند و چه کارهایی را باید انجام دهند تا در میانسالی نیز جلوتر از خودشان باشند.